SunShine

เนื้อเรื่อง

แสงจันทร์กระจ่างฟ้าที่ไร้ซึ่งแสงดาวและหมู่เมฆ ร่างๆหนึ่งเหม่อมองไปยังฟ้ากว้าง พร้อมทอดถอนใจ ร่างเพรียวบางในชุดสีขาวสะอาด ดวงตา

สีเขียวมรกต เรือนสีใบไม้อ่อนยาวสยายปลิวไปกับสายลมแห่งฤดูเหมันต์ หอคอยสูงเสียดฟ้าซึ่งไม่ต่างกับกรงทอง หน้าต่างเพียงบานเดียวที่

เปรียบประดุจทางออกสู่โลกกว้าง ดวงตาเหม่อมองไปยังขอบฟ้ากว้างราวกับเธอกำลังรอคอยอะไรบางอย่างอยู่

\"ข้าเคยบอกท่านแล้วไม่ใช่หรือไร ว่าให้เลิกนั่งที่ขอบหน้าต่างซะทีน่ะ\"

สาวน้อยละสายตาจากขอบฟ้ากว้างไปยังมุมมืดมุมหนึ่งของห้อง เธอยิ้มน้อยๆอย่างขมขื่น

\"ท่านก็ยังคงมาไม่ให้สุ้มให้เสียงเช่นเคยนะ เดวาน...\"

เจ้าของนาม \'เดวาน\' ก้าวเข้ามาใกล้ และช่วยพยุงสาวน้อยซึ่งนั่งอยู่บนขอบหน้าต่าง ให้เข้ามาในห้อง เขาเป็นชายหนุ่มใบหน้าคมคาย ดวงตาสี

ดำสนิทให้ความรู้สึกเย็นชา และอบอุ่นในเวลาเดียวกัน เรือนผมสีรัตติกาลยามไร้แสงจันทร์ที่ยาวจรดพื้นถูกมัดรวบไว้อย่างเรียบร้อย

ชุดคอจีนแบบปิดคอสีดำสนิทขับเน้นให้ร่างเพรียวนั้นดูงามสง่าอย่างน่าลึกลับ และสิ่งที่สะดุดตาที่สุดคงจะเป็นปีกขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านหลัง

ซึ่งข้างหนึ่งนั้นดำเสียยิ่งกว่าขนของนกเป็ดน้ำ ส่วนอีกข้างนั้นก็ขาวสะอาดเสียยิ่งกว่าความรักอันบริสุทธิ์ของหญิงสาว

\"วันนี้ถูกทำโทษเรื่องอะไรอีกล่ะ ถึงได้ถูกส่งมาที่นี่อีกแล้ว\" สาวน้อยสะบัดมือที่ช่วยพยุงนั้นทิ้ง ก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเตียงซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก

เธอระบายลมอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะตอบ

\"ก็เหมือนทุกทีน่ะแหละ...\"

\"เรื่องการอภิเษกกับองค์ชาย ดาเวนที่อยู่เมืองข้างๆน่ะรึ\"

หญิงสาวระบายลมอีกครั้งขณะพยักหน้ารับ

\"พวกท่านก็เถียงกันเรื่องนี้อยู่เป็นประจำอยู่แล้วนี่นา แล้วเหตุใดครานี้ถึงได้ถูกส่งให้มาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ\"

ชายหนุ่มเดินไปยังเก้าอี้ไม้ที่อยู่อีกด้านของห้อง ก่อนจะนั่งลง และจ้องมองใบหน้ามน

\"ข้าบอกท่านพ่อว่า ข้าจะไม่ยอมแต่งงานกับคนที่ข้าไม่ได้รัก เด็ดขาดน่ะสิ...\"

ดวงตาคมมองเธอพลางเลิกคิ้วสูง

\"แล้ว...\"

\"กะ ก็แค่นั้นแหละ...\"

ดวงตาสีนิลกาลคู่นั้นกำลังจ้องมองเธอ ราวกับกำลังอ่านหน้าหนังสือ เขาระบายยิ้มเย็น

\"ข้าว่าไม่ใช่แค่นั้นหรอกกระมัง เท่าที่ข้าได้รู้จักท่านซาเรน ท่านพ่อของท่านมา เขาเป็นคนที่รักลูกสาวมาก ไม่มีทางเห็นว่าเรื่องหัวใจของลูกสาวสุดที่รักไม่สำคัยหรอก...\"

สาวน้อยรีบเสหลบ ดวงตาคมที่มองเธอได้อย่างทะลุปรุโปร่งมาตลอด

\"ว่าไงล่ะ ท่านไปพูดอะไรเข้า ท่านซาเรนถึงได้ส่งท่านมายังที่อันห่างไกลเช่นที่นี่...\"

ดวงตาสีเขียวหม่นหมองลง เธอระบายลมอย่างแผ่วเบา ก่อนจะลุกเดินไปยังหน้าต่างที่ไม่มีวันปิด

\"...ฉัน...ดันไปรักคนที่ไม่ควรรักเข้าน่ะสิ...\"

เธอพูดด้วยเสียงที่เบาราวกับเสียงกระซิบ

\"...ใคร...กันรึ...ที่ทำให้ องค์หญิงไอเอนไทน์รัก... ถึงขนาด ยอมมีปากเสียงกับบุพการีที่รักยิ่ง จนต้องถูกส่งมายังหอคอยอันเงียบเหงาเช่นนี้...\"

ดวงตาคมมองเธอดวงสายตาที่ไม่อาจสื่อความหมายออกมาได้

\"...\"

หญิงสาวมองใบหน้าคมครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยเสียงที่เบายิ่งกว่าเดิม

\"...เค้าเป็นคนที่ข้า...ไม่สามารถครอบครองได้...\"

ดวงตาสีมรกตพยายามสื่อนัยบางอย่างถึงสิ่งที่อัดอั้นอยู่ ภายในให้อีกฝ่ายได้รับรู้

\"...เขา...เรียบเสมือน นกที่พร้อมจะโผบินไปยังที่ห่างไกลได้ทุกเมื่อ...เขา...ผู้มีดวงตางดงามราวกับท้องฟ้าอันมืดมิด...\"

เธอยิ้มให้บุคคลตรงหน้าอย่างเศร้าสร้อย

\"...เขา...ที่ไม่เคยหวั่นไหวต่อกาลเวลาที่เคลื่อนไปข้างหน้าอย่างช้าๆ...\"

เธอก้าวเข้ามาหาชายหนุ่มอย่างเชื่องช้า ราวกับว่าชายหนุ่ม เป็นนกที่พร้อมจะโบยบินหนีจากเธอไปได้ทุกเมื่อ...

\"...ดวงตาคมดุจมีดที่แสนจะเย็นชาเสียยิ่งกว่าหิมะบนยอดเขา แต่มันกลับอบอุ่นและอ่อนโยนเสียยิ่งกว่าสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิ...\"

เธอลูบใบหน้าอีกฝ่ายอย่างเผลอไผล

\"...ข้าอยากบอกเขาเหลือเกิน ว่าข้ารักเขามากเพียงใด ข้า...อยากจะทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง ทั้งยศฐาบรรดาศักดิ เงิน ทอง ครอบครัว หรือแม้

แต่...ชีวิต...\"

ดวงตาสีมรกตแก้วเอ่อท้นไปด้วยหยาดน้ำตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ภายใน ลำคอนั้นก็ช่างแห้งผาก ราวกับพยายามบีบเค้นความ

รู้สึกทุกอย่างที่เธอไม่เคยมีโอกาสบอก ให้ได้ระบายออกมาในคราวเดียว แม้กระนั้นดวงตาสีนิลตรงหน้าก็ยังคงนิ่งสนิท ปราศจากซึ่งอารมณ์

ใดๆ เสียงตัดพ้อเล็กๆดังขึ้นภายในจิตใจของหญิงสาว ทำให้เธอจำต้องผละออกมาจากใบหน้าคม

\"...รู้มั้ย เดวาน...\"

เธอเรียกอีกฝ่ายด้วยเสียงสั่นเครือ

\"...ความจริงวันนี้ ข้าไม่ได้ถูกท่านพ่อทำโทษหรอกนะ\"

ดวงตาคมมีปฏิกิริยาเล็กน้อย แต่เขาก็หาได้พูดสิ่งใดไม่ หญิงสาวหันกลับไปยังขอบฟ้ากว้างที่เริ่มมีแสงสีทองที่เส้นขอบฟ้า

\"...อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้ ฉันจะต้องเดินทางไปยังอาเดน เพื่ออภิเษกกับเจ้าชาย ดาเวนแล้วน่ะสิ...\"

หยาดน้ำตาที่เคยคลอเบ้าได้เหือดแห้งไปพร้อมกับ ถ้อยคำแต่ละถ้อยที่เอ่ยด้วยความเจ็บช้ำ

\"...ครั้งนี้คงจะเป็นครั้งสุดท้าย...ที่ข้างจะได้มายืนดูพระอาทิตย์ขึ้นที่นี่...\"

สายลมยามเช้าพัดขึ้นมาวูบหนึ่ง ราวกับจะช่วยพัดพาสิ่งที่อัดแน่นอยู่ในหัวใจ ให้ได้เบาบางลง

ดวงจันทร์ได้ลาลับขอบฟ้ากว้าง และถูกแทนที่ด้วย ดวงอาทิตย์อันอบอุ่น

[ก๊อกๆ] หญิงสาวมองตามเสียงนั่น พลางลอบถอนใจ ก่อนจะหันมายิ้มให้ชายหนุ่มที่นั่งเงียบมาตลอดการสนทนา

\"...ได้เวลาแล้ว...ข้าคงต้องไปแล้วล่ะ ดีใจนะที่ได้พบท่านในคืนนี้...\"

แต่รอยยิ้มนั้นช่างเศร้าหมอง เธอหันกลับและเดินตรงไปยังประตูที่ปิดแน่นอย่างรวดเร็ว แต่ทว่า มือเรียวก็

ถูกเหนี่ยวรั้งเอาไว้อย่างแน่นหนา ดวงตาสีรัตติกาลที่เคยนิ่งสงบมาตลอด บัดนี้สั่นไหวและร้อนรน

\"...แม้ว่า...ข้าจะไม่สามารถเคียงคู่กับท่านในฐานะนั้นได้...\"

ดวงตาคมสีรัตติกาลอันเศร้าหมอง จ้องลึกมายังดวงตากลมสีมรกตแก้ว ราวกับจะพยายามถ่ายทอดทุกคำ

ของความรู้สึกที่เขาเก็บกดเอาไว้ให้ได้ในคราเดียว

\"...แต่ข้าก็อยากให้ท่านได้รู้ไว้ว่า ข้าจะอยู่เคียงข้างท่านเสมอ...\"

เขาจุมพิตเธออย่างแผ่วเบาที่ริมฝีปาก ก่อนจะสลายไปพร้อมกับแสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามา ดวงตามนยิ้ม

ทั้งน้ำตา

\"ท่านรู้บ้างมั้ยนะ...ว่าท่านเป็นคนใจร้ายเพียงไร...เดวาน...\"

เธอกระซิบให้กับห้องที่ว่างเปล่า ก่อนจะเดินออกไปด้วยหัวใจที่เต็มตื้น

.....................................................................................................................................................................

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------